ევროპის კავშირის შეერთება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპულ კონვენციასთან: ობიექტური აუცილებლობა თუ შეუთავსებელის შეთავსების მცდელობა?
ევროპის კავშირის მართლმსაჯულების სასამართლოს 2/13 დასკვნის ანალიზი
საკვანძო სიტყვები:
ადამიანის უფლებები,, ევროპის კავშირის მართლმსაჯულების სასამართლო,, დასკვნა 2/13,, ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენცია,, შეერთების შესახებ შეთანხმების პროექტი,, ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლო.ანოტაცია
ლისაბონის ხელშეკრულების ძალაში შესვლამ ევროპის კავშირს შესაძლებლობა მისცა, მოლაპარაკებები დაეწყო ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპულ კონვენციასთან კოლექტიური წევრის რანგში შეერთების შესახებ. შეთანხმების პროექტი მხარეთა მიერ წარედგინა ევროპის კავშირის მართლმსაჯულების სასამართლოს, რომელსაც უნდა ემსჯელა ევროკავშირის დამფუძნებელ ხელშეკრულებებთან მისი შესაბამისობის თაობაზე. არსებული მოლოდინების საპირისპიროდ, 2014 წლის 18 დეკემბერს მართლმსაჯულების სასამართლომ უარყოფითი დასკვნა გამოიტანა, რითაც, ფაქტობრივად, ჩიხში შეიყვანა კონვენციასთან კავშირის შეერთების პროცესი. წინამდებარე სტატიაში განხილულია ის მიზეზები, რომელთა გამოც ევროკავშირი ესწრაფოდა კონვენციასთან შეერთებას და წარმოდგენილია იმ არგუმენტების დეტალური ანალიზი, რომლებიც ევროპის კავშირის მართლმსაჯულების სასამართლოს მიერ იქნა წამოყენებული თავისი პოზიციის დასასაბუთებლად.
